A l c h e m i e :  g o u d   o n t s t a a t   u i t   d o n k e r 

Ik zie dat altijd als een uitnodiging om te groeien. Je kunt je heel concreet aan werken door de laagjes (patronen, overtuigingen,..) te herkennen en door er op een andere manier mee om te gaan. Door bewustwording van wat je doet en wat je drijft (angst of liefde?). En door je reactie daarop te veranderen. Door te voelen in plaats van weg te duwen. Door te zijn in plaats van te doen. Door dwars door de angst heen te gaan in plaats van er steeds omheen te bewegen. Daarmee kan je diepgaande veranderingen in je leven bewerkstelligen. Het is voor mij als een alchemistisch proces. Waar je het donker in gaat om er goud te vinden.

D e   w o r t e l   v a n   h a r d n e k k i g e  p a t r o n e n

Er zijn echter ook patronen en blokkades die diep in ons energiesysteem gegrift zijn, als de groeven van een plaat. Ze zijn soms van generatie op generatie doorgegeven, je hebt ze uit eerdere levens hebt meegenomen of ze komen uit een traumatische gebeurtenis, een gebeurtenis die misschien zo diep is weggedrukt dat je hem niet meer weet. Dat zijn vaak de blokkades waar je zelf niet zo makkelijk bij kan, patronen of reacties die je niet zo makkelijk kan plaatsen, die meer energetisch zijn. Ze kunnen voelen als een hobbel waar je keer op keer weer op stuit, en maar niet doorheen breekt. Je hebt ook dieperliggende wonden die geheeld mogen worden, zodat die beschermlaagjes niet meer nodig zijn. En dat is waar healing om de hoek komt kijken.

B e   y o u r   o w n   h e a l e r

Healing en coaching gaan hand in hand. Ze kunnen wat mij betreft niet zonder elkaar. Soms gaan mensen naar een healer om ‘gefikst’ te worden, maar helaas werkt het niet zo. Wanneer jij blijft doen wat je altijd deed, dan zijn de verstoringen in je energieveld in no time weer terug.

Jouw proces van heel worden is en blijft jouw proces en vraagt van jou om het (innerlijke) werk te gaan doen. Maar dat hoef je niet alleen te doen. Samen dat pad bewandelen levert je zoveel op. Als coach spiegel ik je, geef ik inzicht, zet ik jouw wijsheid aan door de mijne te delen. Je hebt mij niet nodig; ik help je een eindje op weg, loop een eindje met je mee. Maar je leert hoe je zelf verder kan, hoe je eigen coach, healer, ziener en weter bent. Als healer faciliteer ik dat proces door te werken in jouw energieveld. Blokkades op te lossen, schoon te maken, te herstellen en versterken. Healing is de katalysator van jouw groei. De combinatie van die healing en coaching levert echt magie op.

K r a c h t p l e k

Ik zie mijn praktijk als een krachtplek. Ik creëer er een ruimte waarin alchemie of transformatie plaats kan vinden van dat wat lastig is, pijn heeft gedaan, waar blokkades zitten naar heelheid en liefde. Het zijn allemaal ingangen naar groei en daar zit het goud voor jou.

E r v a r i n g e n

M i j n   v e r h a a l

Helder weten verstopt onder een laag hard werken

Over een gevoelig meisje dat leerde dat als ze hard werkte het altijd wel lukte. Zichzelf verloor en uiteindelijk weer terugkwam bij waar het eigenlijk om gaat.

Wilskracht. Dat is het verhaal van mijn leven tot een jaar of 32. Ik rondde er cum laude een universitaire studie mee af, had een succesvolle baan bij de rijksoverheid. Maar van binnen voelde ik totaal geen passie voor mijn werk. Ik weet nog dat ik ervan overtuigd was dat sommige mensen een passie hadden en anderen niet. De goede arbeidsvoorwaarden bij mijn werkgever werden een soort gouden kooi waar ik bijna niet uit durfde. En toch deed ik het. Het proces naar die stap startte met een burn-out. En een mezelf langzaamaan weer terugvinden met behulp van een coach, een opleiding, een therapeut. Ik ontdekte dat mensen begeleiden mijn tweede natuur was en persoonlijke ontwikkeling een passie. Ik dompelde me onder in alles wat ik erover kon lezen. Moeiteloos ging dat. Ik ontdekte dat wat ik eerder had gezien als een zwakte, mijn gevoeligheid, een enorme kracht was.

Ik voelde dat ik écht vrij wilde zijn. Het liefst in mijn eigen praktijk.

Het verlangen was er. Het duurde zo’n 2 jaar voor ik de stap daadwerkelijk zette. Een moedige stap die me leerde dwars door mijn angst om te mislukken te gaan. Mijn hoofd nog meer te temmen. Ik ontdekte hoeveel meer er mogelijk was dan mijn hoofd zich kon voorstellen. Dat het enorm hielp dat ik nu wél wist wat me voldoening schonk, wat voor mij van wezenlijk belang was.

De wereld verzachten. Dat was mijn drijvende kracht.

E r   i s   n i e t s  m e e r   d a n   d i t

Als kind was ik altijd erg bezig geweest met spiritualiteit. Met planten, kruiden, etherische olie, tarot, hypnose. Toen ik een jaar of 24 was gooide ik dat allemaal dicht. Mijn opa overleed en ik weet nog dat ik in mijn dagboek schreef: er is niets. Er is niet meer dan dit. Dat is er alleen om mensen te troosten. Ik studeerde in die tijd, het was prima. Focus op het hoofd en het waarneembare. Ik gooide mijn spirituele boeken, tarotkaarten en attributen de deur uit.

Helemaal dicht was het natuurlijk nooit geweest. Dat mijn opa, geboren in 1919 altijd 19 als geluksgetal had gehad en dat uitgerekend zijn graf nummer 19 had dat zag ik ook en vond ik mooi. En ook de tekst op de muur waar we langs liepen op zijn begrafenis, waar met graffiti of geschreven was: ‘Willy ik hou van jou’. Dat was de naam van mijn oma. Ook dat zag ik en sloot ik in mijn hart.

Maar verder besloot ik me vooral te richten op dat wat te zien en te weten is, het wetenschappelijke. De her- opening van die kant die ik als kind begon tijdens mijn burn-out. Met voelen en aanwezig zijn.

D i e p   d a l   m e t   e e n   z a c h t e
l a n d i n g

Toen ik eenmaal ondernemer was waren er ook een paar kantelpunten die mij leerden om nog dichter bij mezelf te komen. En iedere keer openden ze me ook weer wat meer voor de ongeziene wereld waar ik me als kind al zo verbonden mee voelde.

Ik startte mijn praktijk, maar het gewoontedier in mij was er ook nog. Dat bleef toch ook hard werken. Iedere dag van 9 tot 5. En soms in de avond ook. De wilskracht zette me op een spoor dat weliswaar hielp om mijn praktijk een vliegende start te geven, maar dat me opnieuw weer weghaalde bij mezelf.

Ik raakte opnieuw overspannen, midden in een online programma dat ik net was gestart, waar een grote groep mensen aan deelnam en ik dus verantwoordelijk voor was.

Een van mijn angsten werd werkelijkheid. En toch bleek het mee te vallen. Wat een diep dal leek, had een soort zachte landing.

G e d r a g e n   d o o r   i e t s   g r o t e r s

Maandenlang als ik mezelf de vraag stelde: ‘wat heb je nodig?‘ kwam het antwoord: rust en ruimte. Door die te nemen ging ik mezelf weer voelen. En ik ontdekte dat rust nemen helemaal niet betekende dat er niets gebeurde. Dat er niets misging. Juist vanuit de rust ontstond er inspiratie en kon ik mezelf weer gaan voelen. Ging er van alles stromen. Ik voelde me gedragen door iets groters. Voelde dat er hulp was, ook al kon ik die niet letterlijk zien en voelen.

En dé schakel in die tijd die het verschil maakte is dat ik ging vertrouwen op iets dat groter is dan mezelf. Iets groters dat me droeg. Want zo voelde ik me heel erg. Gedragen. De ruimte was heilzaam. En in die tijd ontstond het programma eilandjes van rust. Zomaar vanzelf. In de periode daarna was de belangrijkste vraag van mijn zoektocht: hoe kan ik mijn werk doen op een manier die zacht voelt, waarin er ruimte is, want zó ben ik het krachtigste.

h e a l e r s ,   s j a m a n e n  ,  z i e n e r s

Ik ging naar een healers, sjamanen, zieners... En ontdekte dat behalve dan dat zij hun informatie haalden uit een bron die niet op papier stond, ze vergelijkbare boodschappen hadden als ik met mijn werk als coach. Die gingen over toelaten van wat lastig is, loslaten, voelen wat gevoeld mag worden, compassie en vergeving. De healers en sjamanen voegden er echter een diepte aan toe die ik daarvoor gemist had. De diepte van de ongeziene wereld en krachten, van het onverklaarbare weten zonder bewijs.

Ik zocht degenen met wie ik werkte zorgvuldig uit. Mensen met hun voeten stevig op de aarde die mij hielpen zelf te voelen en te helen wat er nodig was.  En ik ontdekte dat blokkades waar ik steeds weer op stuitte oplosten. Voor mijn proces was het een enorme boost.

Ik deed het puur voor mezelf en intussen kreeg ik ook een dieper inzicht in wat ik met mijn cliënten deed, de diepgang van acceptatie, van compassie, van je hoofd parkeren. Door wat ik leerde paste dat nóg meer. En ik ging ook herkennen dat er in de sessies die ik met klanten deed, meer gebeurde dan alleen het waarneembare. Klanten die in 1 sessie ineens heel erg veranderden. Mensen die tot rust kwamen alleen al door bij mij in de buurt te zijn of mijn stem te horen. Er viel een boel op zijn plek.

V e r b o r g e n   k r a c h t   i n   e e n   
v e r d r i e t i g e   t i j d

Het tweede kantelmoment komt wat later. Het is de periode waarin mijn beide ouders kort na elkaar overleden. Mijn vader overleed vrij onverwacht ook al was hij al lang chronisch ziek. Een maand later bleek ook mijn moeder ziek en zij overleed 8 weken later, exact 12 weken na mijn vader. In 3 maanden tijd stond ineens alles op zijn kop. Een heel intense periode waarin ik te maken kreeg met situaties waarvan ik eerder gedacht zou hebben dat ze niet te doen zouden zijn. En dat waren ze bij vlagen ook niet. Maar heel vaak ook wel. Het was een nog dieper ontwarren wat mijn hoofd riep dat er aan de hand was en dat wat er daadwerkelijk was. Het was mijn grootste les in niet de toekomst in schieten maar hier en nu blijven, niet in het verhaal gaan zitten maar hier en nu blijven. Dat betekent niet dat het me lukte. Heel vaak niet. En bij vlagen ook wel.

En dat voelde zo bijzonder en krachtig. In die tijd is mijn verbinding met de ongeziene wereld nog meer verdiept. Dat waar ikzelf niet bij kon, over ging piekeren droeg ik over aan het universum. In het vertrouwen dat alles zou lopen zoals het bedoeld was. En dat is ook precies hoe ik nu nog steeds terugkijk naar wat ik meegemaakt heb. Het begeleiden van mijn beide ouders in deze overgang die ze maakten. Het intense, diepe contact met mijn zus, moeder en de mensen die dichtbij stonden. Midden in het immense verdriet en de wanhoop die ik voelde, kon ik ook een diepe vrede voelen. En kracht. En heel veel dankbaarheid. De treffende synchroniciteiten die zich voordeden, dankbaar dat we ze zagen, voelden heilig en heel troostend.

n o  m o r e  w i l s k r a c h t   

Na hun overlijden volgde een tijd waarin ik mezelf de ruimte gaf om te doen wat nodig was en om mezelf weer te gaan voelen. Het voelde alsof ikzelf helemaal door elkaar geschud was en ik wist nog niet wie ik was na die ervaring. Ik was intens moe en verdrietig. Dat alles anders was wist ik wel. Ook nu voelde ik weer dat moeiteloosheid de rode draad mocht zijn. Sterker nog, wanneer ik mijn oude manier van wilskracht toepaste (dat patroon is diep ingesleten) stroomde er helemaal niets, ik kon eigenlijk niet anders meer.

Ik ging me verdiepen in healing en deed een aantal opleidingen, waaronder een tweejarige opleiding tot Neo Shamanic healer. Bij een wijze man uit Nieuw-Zeeland, die die vertelde dat zo’n opleiding in eerste instantie een healingsproces van jezelf is. Met een stevige selectie aan de poort: eis was dat je écht die deep dive naar binnen ging maken. Tijdens de opleiding heb ik me van begin tot eind als een kind in de snoepwinkel gevoeld. Het voelde als thuiskomen. En het was ook ‘hard werken’ soms. Hard werken om niet hard te werken.

Ook hier was mijn les: van hard werken naar moeiteloos zijn. Spelender * wijs. Want gewoontediertje kwam nog wel eens om de hoek kijken om me voort te stuwen met wilskracht. En dat werkte hier niet meer. En al helemaal niet in de healings.

M o e i t e l o o s   z i j n   a l s   t w e e d e   n a t u u r

Moeiteloos zijn wordt steeds meer mijn tweede natuur en dat ziet er bijvoorbeeld zo uit: nog voordat ik ergens bekend had gemaakt dat ik ook healings geef, kwamen de klanten voor healings al naar me toe. Via via. Van over de hele wereld. Bijzonder hoe dat werkt. Het ziet er ook zo uit: op momenten dat het wat rustiger is in mijn praktijk en ik voel dat ik zelf juist ook even wat rustiger aan mag doen, dan doe ik dat. Waar ik voorheen echt stress had in rustiger tijden, laat ik het nu wat meer gaan. En altijd gaat het vanzelf weer stromen wanneer ik voel dat het weer kan.

I e d e r e e n   k a n   h e a l e n 

Iedereen heeft het in zich om te helen, iedereen heeft het in zich om te genezen en te werken met energie. Helen is voor mij puur aanwezig zijn. Hier en nu. Je hoofd parkeren en meebewegen op de stroom van je intuïtie. Liefde doorgeven. Universele liefde. Die stroom heeft zoveel in zich. Het is magisch om te zien hoe snel er inzichten kunnen ontstaan, dingen op hun plek kunnen vallen, hoe een boodschap die ik doorgeef er net voor zorgt dat iemand toch die spannende stap zet of kan loslaten. Zich gesteund en gedragen voelt.

T h u i s

Het voelt alsof ik door de manier waarop ik mensen nu begeleid steeds meer in mezelf zak. Alsof alles waarvan ik hou, dat ik graag doe, waar ik blij van word nu helemaal samen komt in mijn werk. Thuis zijn in mezelf. En daarmee in wat ik breng. En precies dát is waarom ik me zo vervuld voel met wat ik doe.

Mijn gewoontedier is er nog steeds. Wilskracht is nog steeds een valkuil. En ik leer nog steeds. En zo is het leven ook. Je bent nooit ‘af’ en altijd in beweging. Mooi toch?