Rustpunt in woelige tijden

Hoe gaat het met je, in deze woelige tijd van een rondwarend virus? Ik hoop dat jij en je geliefden in goede gezondheid verkeren. Met mij gaat het goed. Met mijn gezin ook. De kinderen vinden het vooralsnog geweldig dat ze vakantie-o-nee!-coronaverlof- hebben. En voor ons is het ook even schakelen. Ik denk dat dat in een notendop is wat er nu aan de hand is. We moeten allemaal schakelen.

Hoe doe je dat dan?

Ik merk bij mezelf dat ik de laatste weken heen en weer geslingerd word tussen een nuchtere blik van ‘ik laat me niet gek maken’ en het gevoel van angst dat de zichzelf opvolgende berichten ook naar boven brengt. Het is overal, iedereen heeft het erover, je kunt er niet meer omheen. De nare scenario’s vliegen je om de oren, die hoeft je creatieve brein niet eens zelf te bedenken. En het is ook serieus natuurlijk. Angst is meestal geen goede raadgever. En dit is bij uitstek een tijd waarin je je gek kan laten maken door wat er allemaal zou kunnen gaan komen. Wat er allemaal mis zou kunnen gaan. Je helemaal laten leiden door je angstreflex. Dan voel je aan alles: ik moet NU zorgen dat er genoeg eten in huis is, want straks zitten we zonder. Dan lig je ’s nachts wakker en lig je te denken over wat er mis gaat als je 2 maanden geen inkomen hebt. Of wat dan ook. Geloof me. Ik ken het ook. Het is zo menselijk als wat.

Maar... daar waar je geen invloed hebt op wat er gebeurt, heb je altijd een keuze hoe je daar zelf op reageert. “Pain is inevitable, suffering is optional”

Hoe ik dat leerde

We maken allemaal wel eens iets mee in ons leven dat pijnlijk is. En deze dagen geldt dat voor veel mensen. Ik merk dat ik in de hectiek van deze dagen en de onzekerheid waarmee we geconfronteerd worden, ik teruggeworpen word op wat ik leerde toen anderhalf jaar geleden vlak na het overlijden van mijn vader, mijn moeder ernstig ziek werd. Alles stond op zijn kop. Nog nauwelijks tijd gehad om de impact van zijn overlijden door te laten dringen, kwam daar de zorg voor mijn moeder bij. Ik en mijn zus werken beide als zelfstandigen. Hebben beide een gezin. Een druk leven. En nu zetten we alles zoveel mogelijk aan de kant om voor onze moeder te zorgen. Met alle liefde. Maar dat wil niet zeggen dat dat makkelijk was. Ik voelde soms echt paniek. Alle scenario’s kwamen voorbij. Hoe gaat de ziekte zich ontwikkelen, wat moet ik zonder haar, kan ze wel zelfstandig blijven wonen, hoe gaan we dat allemaal doen, hoe blijf ik inkomen houden en ga zo maar door.

Angst komt uit een bedachte toekomst

Wat ik snel merkte: de paniek ontstaat vooral wanneer mijn hoofd afdwaalt naar een bedachte toekomst. Een toekomst die er zou kunnen komen maar nog niet is. En wanneer die paniek er is ben ik niet meer aanwezig. Kan ik niet met mijn aandacht bij mama zijn. Of bij de kinderen. Of, heel belangrijk: bij mezelf. Want het was me een heftige tijd. Dan is het extra belangrijk dat je met aandacht en liefde bij jezelf en degenen van wie je houdt kunt zijn.

Wat voor mij werkt

Wat me in die tijd zo enorm heeft geholpen is mezelf iedere keer dat mijn hoofd de toekomst in schoot, terugfluiten. Liefdevol en kordaat. “Nee, daar ga ik nu niet heen!” zei ik soms hardop als mijn hoofd weer eens op hol ging. Of ‘stop’! Hier en nu blijven. Vandaag lukt het. En morgen ook. En wat daarna komt zien we dan. Dat heeft me er echt doorheen gesleept. Wanneer je een brede rivier wil oversteken dan heb je kleine stapstenen nodig. Die kan je zelf creëren door niet te ver vooruit te willen kijken. Niet dat het hier en nu heel fijn was, daar was verdriet. En onzekerheid. En vermoeidheid. Maar door dat er helemaal te laten zijn ontstond er ook een soort van rust en aanwezigheid. En: er waren óók ontelbaar veel mooie momenten en ik weet zeker dat ik die beter zag doordat ik aanwezig kon zijn. Momenten van echt contact. Van gezelligheid. Van rust. Van plezier. Van diepe verbinding. We hebben de slappe lach gehad. We hebben gehuild. En al die dingen waren er allemaal naast elkaar. En dat is nu natuurlijk ook het geval. Kijk naar de kippenvel bezorgende beelden van italianen die samen zingen vanaf hun balkons.

Kies ervoor om niet in de angst te schieten

Iets dat ik steeds heel bewust heb gedaan is mijn eigen perspectief verleggen. Naar hier en nu. Naar dat wat er is er helemaal laten zijn en aanwezig zijn. Maar ook van angst naar liefde. En vertrouwen. Je krijgt die uitdagingen in je leven die je kan dragen. Dat vertrouwen heb ik steeds heel sterk gevoeld. En dat was ook een heel belangrijke. Wanneer je onder druk staat schiet je makkelijk in de vecht en vluchtmodus. Je stresssysteem gaat ‘aan’. Dan wil je bijvoorbeeld hamsteren. Ben je veel aan het piekeren en voel je je onrustig. Dan hou je voortdurend het nieuws in de gaten. En wanneer er heel veel mensen om je heen hetzelfde doen dan voel je dat ook. Dan voel je als het ware de angst in de lucht hangen en word je er nog gemakkelijker in getrokken. De collectieve angst versterkt dat. Dan is het heel belangrijk om jezelf goed te ondersteunen en rustmomenten in te plannen. Om ook leuke en ontspannende dingen te doen! Je systeem de kans geven om tot rust te komen. Zodat je goed kan slapen en je weerstand optimaal werkt. Ook handig in deze tijd. En dus ook om jezelf toe te spreken en steeds weer terug te halen naar vandaag.

Liefdevolle vriendelijkheid

Een meditatie die heel krachtig werkt voor het ‘aan’ zetten van je rustsysteem is de ‘liefdevolle vriendelijkheid’ meditatie. Een zogenamde metta-meditatie uit de boeddhistische traditie. Er is veel onderzoek gedaan naar deze meditatie. Wat ik zo mooi vind aan deze meditatie is dat hij ongelofelijk zelf-helend en ontspannend is, maar daarbij niet alleen op jouzelf is gericht maar op de hele wereld. Ik kan je aanraden om deze in deze tijd regelmatig te doen. Om je vibe hoog te houden en je niet teveel mee te laten slepen. En om zo iets te doen voor de wereld. Want de sleutel voor het verhogen van onze collectieve vibe zit bij ieder individueel. Bij mij. Bij jou. Deze meditatie is onderdeel van mijn online programma’s omdat ik hem zo superwaardevol vind. Ik heb hem de komende weken op ‘openbaar’ gezet, zodat ook als je geen online programma van me volgt jij hem kan doen. Ik denk dat je er veel aan zult hebben. Je hebt toegang tot de meditatie via de link hier onder. Je vindt de oefening bovenaan deze post.

En als je al deelnemer bent: dan is dit een liefdevolle reminder om jezelf, als je dat al niet gedaan hebt, bij de lurven te pakken. Je meditatiekussentje erbij te pakken. Of gewoon een stoel. Je even terug te trekken en tijd te nemen om die rust weer te voelen en je bewust te verbinden met je hart. Wat die rust is er altijd, ook in woelige tijden. In het oog van de orkaan is het helemaal stil. En daar kan jij naartoe, mits je je daartoe zet.