Kijk met je hart naar wat pijn doet

Deze zomer nam ik deel aan een retraite. 4 dagen in stilte. Ik hou er enorm van om me terug te trekken in de stilte. Maar deze retraite was uitdagend. Dat kwam vooral doordat we echt intensief mediteerden, meer dan ik gewend was. Veel meer. Ik heb uitgerekend dat we per dag gemiddeld 6 uur gemediteerd hebben. (Haha, dat hoofd dat dat dan wil weten he ;-). Maar goed, dat gaat dus zeer doen.

pijn als ingang

Pijn is niet het doel van mediteren natuurlijk, maar in zo’n retraite is het zeker materiaal om mee te werken. Want je hoofd wil die pijn niet, gaat er mee aan de haal, er een verhaal van maken. Gelukkig kon ik ook de shift maken. “this belongs’ was het mantra van dit weekend. Alles mag er zijn. Ook het ongemak. Het is mijn les van afgelopen jaar die in een paar dagen in het klein weer eens voorbij kwam. Zoals één van de twee retraiteleiders het zei: “in stead of fixing it, get really intimate with it.”

En nee, nogmaals. Het is niet de bedoéling dat je pijn hebt. Ons hoofd is zo geconditioneerd om pijn te vermijden, dat het super actief wordt van pijn. Het moet weg. Ik wil dit niet. Ik wil dit oplossen. In de omgeving waarin ik die pijn voelde had ik natuurlijk een keuze: op een stoel gaan zitten ipv op een kussen. Even gaan liggen. En dat is belangrijk natuurlijk: je kunt altijd kijken hoe je zo voor jezelf kan zorgen dat het minder pijn doet. Maar in het echte leven komen er regelmatig situaties voorbij die pijn doen die je niet kúnt omzeilen. Omdat ze nu eenmaal op je pad komen. Het is de kern van het werk dat ik doe met mijn klanten. Hoe kan je omgaan met datgene dat op je pad komt dat je niet kan beïnvloeden?

Intiem worden met je pijn

Een vrouw met chronische pijnklachten stelde deze vraag tijdens deze retraite. En daar kwam zo’n mooi antwoord op van Tara Brach, de amerikaanse die de retraite leidde. Zij zei: wat je kan doen is er heel intiem mee worden. Zo had ik het nog niet eerder bekeken. Je kunt ruimte maken voor je pijn, daar zit al zoveel goud in. Maar écht intiem worden met datgene dat je pijn doet. Dat is het heel dicht bij je hart houden. Het aankijken vanuit je hart. En voelen: hoe kan ik er bij blijven? Wat heeft het nodig van mij? Daarmee maak je een shift van je hoofd naar je hart en open je jezelf om het tegemoet te treden met liefde. Met vergeving. Met acceptatie. Je hart ‘weet’ heel andere dingen dan je hoofd. Het is vele malen wijzer. “No problem can be solved in the same conciousness” zei Einstein ooit al. Wijze woorden. En nee, dat gaat dus niet over zwelgen in je pijn. Het gaat erom dat je leert om het gevecht met datgene dat ongevraagd op je pad komt staakt. Want in dat gevecht gaat zoveel energie verloren.

‘Make love, not war’.

Ook in jezelf. Mij helpt het om in mijn meditatie de volgende zinnen mee te nemen, ik vind ze zo mooi: Grant me the serenity to accept the things I cannot change, the courage to change the things I can, and the wisdom to know the difference. En het mooie is: zo komt er juist ruimte voor datgene dat er ook is. Dat mooi is. Waar je dankbaar voor bent. En alles blijkt naast elkaar te kunnen bestaan.

Wat is er nu in jouw leven dat je niet kan beïnvloeden én dat pijn doet? Probeer eens uit wat er gebeurt als je er helemaal voor open stelt. Er met je aandacht naartoe gaat in plaats van het wegduwt.