Ik wist wanneer mjin vader zou overlijden

Vandaag, 7 juli, is mijn vaders verjaardag. De 6e zonder hem. En een beetje de 7e, want 7 jaar geleden om deze tijd was hij er al niet meer echt bij.

Het was eind mei 2018 en ik ging op weg naar een retraite. Mijn vader, die al 25 jaar hartpatiënt was, was de laatste weken niet in goeden doen. Meestal merkten we daar niet zoveel van bij hem. Hij was nooit zo’n bankzitter en altijd bezig. Maar ik voelde deze keer dat het anders was. Ik zat in de trein en keek op mijn telefoon, en mijn oog viel op het getal dat aangaf hoeveel voeding mijn batterij nog had: 77% opgeladen batterij. Ik dacht aan mijn vader. Geboren op 7-7. En ineens wist ik: dit jaar zal hij sterven op 7-7. Het sloeg in als een bom. Mijn hoofd ging er mee aan de haal. Hoe kom je daar nou bij? Zo slecht gaat het niet. En altijd is er weer een oplossing gevonden voor zijn hartfalen. Hij is nog zo actief.

Maar diep van binnen wist ik dat het waar was.

Een diep verdriet kwam omhoog. Ik deelde mijn ingeving met de anderen die bij de retraite waren, ze zagen mijn behuilde ogen.

Op 6 juli, mijn vader lag toen anderhalve week in het ziekenhuis kwam de mededeling van de artsen: we kunnen niets meer voor u doen. Hij zakte snel weg. Zijn gehele verjaardag zaten mijn zus, mijn moeder (die daar die nacht geslapen hadden) en ik aan zijn bed en waakten we bij hem. Ik zong helende liederen om de ruimte wat te verzachten. Mijn moeder en ik bleven die nacht bij hem. Om half 2 schrok ik wakker. Toen ik bij hem ging kijken was hij nog warm, maar hij ademde niet meer. Hij was overgegaan. Iets meer dan een uur na zijn verjaardag.

Het heeft me op mijn huidige pad gezet

De meeste mensen willen niet weten wanneer ze overlijden. En het weten wanneer mijn vader zou overlijden was niet makkelijk. Ik heb het destijds niet met hen gedeeld. Tegelijkertijd denk ik dat ik op deze manier de kans heb gehad om mezelf voor te bereiden. Om in de rol te stappen die ik had. Om hem te begeleiden op zijn sterfbed. Om mezelf te kunnen dragen in deze moeilijke tijd waarin ik er ook voor mijn moeder en kinderen moest zijn. Om de lange weg die daarna nog zou komen, te kunnen bewandelen.

En ook om me te gaan verbinden met het ongeziene veld van bewustzijn, om te ervaren wat de immense kracht daarvan is. Hoeveel we weten wanneer we daarmee verbonden zijn. En hoe bijzonder en ook magisch dat is. Het gaf een soort onderstroom van rust in alle hectiek.

Het is een belangrijke aanleiding voor mij geweest om daar nog dieper in te duiken en zo ben ik gekomen bij het werk dat ik nu doe.

Synchroniciteiten
Zijn sterven was omringd met dit soort synchroniciteiten. Zoals zijn rijbewijs dat verliep op zijn sterfdag. En ook nu is 77 een getal dat ik zoo vaak zie en dan weet ik dat hij er is. Vorig jaar, toen we naar de begraafplaats reden op zijn verjaardag werden we omringd door 7 auto’s met nummer 77 op de kentekenplaat.

Of het feit dat ik in het half jaar ervoor alles gelezen had, wat ik kon vinden over nabij de dood ervaringen, regressie, onze zielsreis (heeft veel steun gegeven).

En toen mijn moeder..

4 Weken na mijn vaders overlijden werd, uit het niets, bij mijn moeder een hersentumor geconstateerd. Nadat we uit het ziekenhuis kwamen, ging ze even rusten. Een klein half uur later kwam ze naar me toe en vroeg: was jij dat, die net mijn hand pakte? Ik was al die tijd in de keuken geweest. Ze had heel duidelijk een hand gevoeld, die haar hand pakte. Ze waren altijd zo verweven met elkaar, Op dat moment wist ik dat zij ook zou gaan.

In mijn hoofd was een grote storm van gedachten gaande wervelend tussen het onmogelijke van het moeten missen van mijn beide ouders en gedachten over hoe het allemaal zou moeten, mijn moeder die ziek is en alleen woonde en hoe we dat allemaal moesten regelen. Maar diep van binnen wist ik dat ze niet verder dan eind september zou komen. Het was toen 8 augustus. Het voelde als een slechte film waarin we beland waren.

Mijn moeder is overleden op 30 september. Exact 12 weken en 12 uur na mijn vader.

Deze periode in mijn leven is hartverscheurend geweest en is dat op momenten nog steeds. Er gaan weinig dagen voorbij dat ik niet aan ze denk. En toch weet ik dat het goed is zo. Het zo moest gaan. Het was de katalysator die me voor altijd veranderde, van binnenuit. En me op het pad zette dat ik nu bewandel. Ik koester de mooie momenten die we samen hadden, juist ook in die laatste maanden, met een vol en dankbaar hart.