De valkuilen van schaduwwerk

Ons goud bevindt in onze schaduw.

Daar bevindt zich datgene waarvan we nog niet bewust zijn, maar dat ons wél beinvloedt. Beperkende overtuigingen, verwondingen. Uit dit leven, van van onze voorouders, van andere levens. Ik zal de eerste zijn om te zeggen dat schaduwwerk hét werk is dat we te doen hebben om te groeien, want door die schaduw in te gaan, daar bewustzijn op te schijnen, kan je veel meer licht omvatten. Groei je.

Echter schaduwwerk heeft ook een aantal valkuilen. Ik zie het keer op keer om me heen gebeuren en eigenlijk is de oplossing ervoor zo simpel, maar niet per se eenvoudig. 

De valkuilen van schaduwwerk

Het risico van schaduwwerk is dat hetgene dat je tegenkomt wanneer je die deksel oplicht te intens is. En dat je vast komt te zitten daarin. Gehertraumatiseerd wordt. Of dat je juist in het verhaal blijft hangen. Van iets dat voorbij is. Daarvoor is het essentieel dat je goed begeleid wordt in zo’n proces. Dat is mijn taak als begeleider in een sessie waarin we de schaduw in gaan.

Wat ik ook vaak heb zien gebeuren, is dat het lastig was om de beperkende overtuigingen écht te zien, omdat er schaamte of afwijzing op zat. Jee, denk ik dat écht over mezelf? De neiging is dan om meteen de deksel er weer op te doen. Of dat er vervolgens angst ontstaat dat je per ongeluk iets verkeerds manifesteert (help!) waar je dan weer in vast kan draaien.

En tenslotte een andere valkuil van schaduwwerk. En dat is dat we bezig blijven met verbeteren. Om 'de beste versie van jezelf te worden'. Dat we in het proces blijven hangen. Met werken aan onszelf. En stiekem misschien ook met fixen wat niet klopt. Met name bij mensen die al wat spiritueel werk hebben gedaan zie ik het daar vaak mis gaan. Want meestal is veel van het werk dat ze gedaan hebben gericht op iets loslaten, upgraden, verbeteren. En begrijp me niet verkeerd, daar is niets mis mee. Maar heel vaak wordt er iets heel belangrijks overgeslagen. 

Om schaduwwerk echt tot groei te laten leiden, om de dingen die we meemaken in ons leven écht tot groei te laten leiden is er iets anders heel hard nodig.

En dat is, dat je in staat bent om jezelf met compassie vast te houden.  

Er is één noodzakelijke voorwaarde om te  groeien door je levenservaringen en met het doen van  schaduwwerk.

En dat is dat je in staat bent om jezelf met compassie vast te houden.

Dat je jezelf kan zien als mens. Jouw menselijke ervaring te omarmen met alles wat daarbij hoort. 

Een groot deel van de ervaringen die op ons pad komen willen ‘gewoon’ meegemaakt worden. En de emoties die het oproept willen gevoeld worden. Erkend worden. Gezien worden. Emoties zijn ‘energy in motion’. Energie die beweegt en wil bewegen. Wanneer we die teveel vastpakken en het verhaal in duiken dan kunnen we ons erin vastdraaien. Zetten we het vast. Ontstaan er juist blokkades.

Losjes er laten zijn, erkennen zonder al teveel aandacht aan te geven. Jezelf liefdevol vasthouden terwijl je het moeilijk hebt (en alles in je kan schreeuwen: ik moet dit oplossen!) vraagt bewustzijn en vaardigheid. Oefening. En ooh wat kan dat ‘tegennatuurlijk’ voelen om te doen! Want oplossen en aanpakken is wat we vooral geleerd hebben.

Als je het mij vraagt is dat wel wat we momenteel het allerhardste nodig hebben om ons dieper te verbinden met onze wezenlijke essentie.

Eind september start ik met een nieuwe ronde van ‘The Alchemy of Compassion’ een diepgaand programma met een groep waarin je dat allemaal gaat leren (lees hier meer).

 Op 6, 7, 8 en 11 september kan je alvast opwarmen en ervaren wat compassie en verzachten voor je doet in ‘De zachte kracht van compassie’. Doe je mee? De enige investering die het van jou vraagt is je tijd en toewijding aan jezelf! Hier vind je meer info en kan je je aanmelden.